Hoe reageerde je toen je had gewonnen?
Dat is mooi, dacht ik. Het is zo moeilijk vergelijken. De andere twee projecten die genomineerd waren, waren ook heel tof, maar totaal anders. Het was een verrassing wat de jury zou kiezen.

Hoe is het idee voor Naked Rotterdam ontstaan?
Ik geef les op de Haagsche Hogeschool en ben tegelijkertijd bezig met een masteropleiding fotografie. Voor die opleiding moet ik een afstudeerproject doen. Ik vond Greg Friedlers Naked-serie waarin hij in vier wereldsteden mensen gekleed en ongekleed op de foto had gezet. Het onderliggende concept boeide me. Toen ik er niet veel later achter kwam dat Friedler in 2015 op 44-jarige leeftijd zelfmoord heeft gepleegd, wilde ik een eerbetoon maken door een vijfde boek aan de serie toe te voegen. Ik zocht contact met zijn familie en die was meteen enthousiast. Zijn vader komt zelfs speciaal naar Rotterdam om het boek in ontvangst te nemen.

Wat maakt Greg Friedler zo bijzonder?
Onder meer de naaktfotografie van de Amerikaanse kunstenaar spreekt me aan. Vaak zie je bij naakfoto’s dat de vrouw wegkijkt en de man haar aankijkt. In zijn werk kijken mensen terug. Best confronterend voor de kijker.

Welke boodschap wil je overbrengen?
In Naked Rotterdam heb ik 165 Rotterdammers van 18 tot 91 jaar op de foto gezet. Het zijn gewone mensen, die ondanks soms heel traumatische ervaringen blij zijn met hun lichaam en accepteren wie ze zijn. Ik ben geen wereldverbeteraar, maar het is goed om erbij stil te staan dat ons schoonheidsideaal niet de werkelijkheid is en dat je mensen er echt pijn mee doet.

Waarom heb je voor Rotterdam gekozen?
Ik had het gevoel dat het project hier zou kunnen slagen. Rotterdammers zijn in mijn ogen open, oprecht en no-nonsense. Ik dacht: als ze het ergens begrijpen, is het hier.

Hoe heb je het voor elkaar gekregen dat mensen naakt voor je camera wilden staan?
Als je iemand vraagt: ‘Wil je bloot voor mijn camera?’, dan zegt iedereen ‘nee’. Totdat je uitlegt wat de bedoeling is. In het boek staat ieders motivatie om mee te doen. Sommigen willen een nare periode afsluiten en anderen willen hun kinderen meegeven dat ze zich niet hoeven te schamen voor hun lichaam. Iedereen heeft zijn eigen reden. Het was een heel bijzonder en vooral emotioneel project. Dat laatste had ik niet verwacht, maar 99 van de 100 mensen dragen bagage met zich mee.

Wat ga je met het prijzengeld doen?
Dat weet ik nog niet precies. Mijn droom is dat zoveel mogelijk mensen kennismaken met Naked Rotterdam en het werk van Friedler. Bijvoorbeeld door het boek te kopen dat op 13 mei uitkomt of door een tentoonstelling waar de foto’s hangen van alle 165 Rotterdammers.

Wat zou het voor jou betekenen als je de publieksprijs wint?
Dat zou ik heel tof vinden. Dan is mijn droom een stapje dichterbij.