Onbedoeld maakte Kim haar eigen statement: ‘Dat vond ik nog het meest spannende: dat ik me niet geschoren had. Alles laten staan en de drang te weerstaan om me aan te passen zoals ik dacht dat het moest, dat je alles mooi gladgeschoren had.’ Zo herinnert ze zich van de middelbare school dat je daar dan een opmerking over kon krijgen. ‘Als je naar het zwembad ging, of het strand, dan zorgde je er voor dat je bikinilijn mooi was getrimd. Dat was iets wat hoort. Op een gegeven moment dacht ik: dat is belachelijk.’

Nu is ze volkomen tevreden over haar lichaam, maar toch had ze ook haar onzekerheden. Om mooi gevonden te worden, wilde ze per se een borstvergroting. ‘Omdat dat toen aantrekkelijk was: grotere borsten. Dat had ik niet.’ Nu kan ze er om lachen: ‘Dat is toch heel stom. Toen ik de foto terugzag dacht ik: wat goed dat ik mezelf ook mooi vind zo naakt.’

Emeritus hoogleraar psychologie Liesbeth Woertman promoveerde op het onderwerp ‘lichaamsbeeld’ en is laaiend enthousiast over het project Naked The Hague. ‘We zien digitaal heel veel geseksualiseerde beelden, die ons een enorm vals beeld geven van een bloot, naakt lichaam. Leon Schröder laat heel goed zijn modellen zien in hun zijn, hun kwetsbaarheid, hun opgesmuktheid. Niet als object, maar als subject. Dan zie je ook dat niemand perfect is. Leon laat met die enorme diversiteit aan mannen en vrouwen, jong en oud, van verschillende kleur, zien hoe bijzonder we zijn. Met allemaal twee ogen, een neus, armen, benen, maar toch ook zo verschillend en uniek.’

‘Het vervelende van digitaal is dat je met enkele muisklikken van iedereen een ‘prachtige’ man of vrouw kan maken. Elke oneffenheid kan je er uithalen, wasbordjes aanmaken, borsten oppompen. Toen er nog geen digitale wereld was, werd schoonheid bepaald door de wereld om ons heen. Dat had weinig met perfectie te maken. Nu krijgen we duizenden gemanipuleerde beelden te zien op het internet, die in onze hersenen een ideaalbeeld gaan vormen, waarmee wij ons zelf gaan vergelijken. ‘Als nu prachtige jongens en meisjes in de spiegel kijken, kijken ze vanuit dat gemanipuleerde beeld naar zichzelf en focussen zich op elke oneffenheid die ze maar kunnen vinden.’

‘Door die perfecte beelden, hebben de naaktfoto’s van Leon iets ongemakkelijks. Maar juist die beelden zou ik graag op billboards, in Men’s Health, Elle, Vogue willen zien’, zegt Woertman. ‘Met kleding kan je je sociale identiteit uitdrukken. Met naakt kom je toch meer bij de essentie van je identiteit, omdat je niets kunt verhullen. Je hebt niets meer om je aan vast te houden. We worden daar gelijker door. En de mensen die meedoen aan dit project, laten zien dat ze in zekere mate tevreden zijn met hun lichaam. En ze hebben de moed om zich niet te laten leiden door de gemanipuleerde schoonheidsidealen. Dat willen ze doorbreken.’

‘Ik vind het diep ontroerend dat het maken van deze foto’s voor sommige deelnemers heel erg emotioneel is. Dit proces kan zo helend zijn. Precies ook wat ik hoop dat dat het effect is van het boek en de tentoonstelling. Dat mensen in alle rust voor zo’n foto staan en bewust worden van hoe we er normaal uit zien.’